Vlinder op mijn hand

“We reden op de fiets, jij in een stoeltje voorop, ergens in Drenthe, op een zonnige zomerdag, toen het ineens en zonder directe aanleiding door me heen flitste: ik heb een gehandicapt kind...

Die flits vervaagde weer, en ook al zag ik in de jaren die volgden de moeite die jij had om goed in je lichaam te komen, het duurde nog jaren voor die flits zich opnieuw verdichtte: toen ik het formulier in handen hield waarop van officiële zijde vermeld stond dat jij '100% zwaar gehandicapt' was. Ik weet nog goed hoe verbijsterd ik was: wordt dat zó gezien in de buitenwereld...?!

Ik zag jou vooral en bovenal als het stralende mensenkind, de prachtige mens die je was. Mijn zoon. Het kind wiens moeder ik ben. De mens die mij moeder maakte. Die mij zo rijk maakte dat er geen woorden voor zijn.”

info van de uitgever
Winde | Nearchus, 2022

Een lezersreactie:
(...) onlangs las ik het boekje van Heleen. Het heeft mij diep geraakt, elk hoofdstukje weer opnieuw en anders. Soms kon ik het natuurlijk niet zonder tranen lezen. Daarbij trof me dat wat de inhoud ook was, steeds de stijl zo lichtvoetig bleef, zo vrijlatend. Een boek door liefde gedragen, voelbaar en voedend. Het tussenmenselijke parelt er zo krachtig doorheen. Deze zoon moet wel met een heel bijzondere bedoeling op aarde zijn gekomen. Dat hij zo'n moeder heeft gekozen, mocht kiezen, is ook een boeiend gegeven. En dat deze moeder ondanks de zwaarte van haar taak/lot dit zo dierbaar kon volbrengen en ook nog het vermogen heeft dit met anderen te delen. Het zijn allemaal vreugdebrengende raadsels. Het is niet zomaar zo. Daarom zo bijzonder dat wij lezers dat mogen meebeleven, een groot geschenk. Deze zoon is een ware geluksbrenger, ook voor de lezers. (...)